Foto’s: Arjan Tien

ZUIDWOLDE – Eric en Gerdie Weiland ontvingen de Businessclub donderdagmiddag in hun aspergekwekerij. In de werkschuur, want buiten was het nat.

Eric vertelt  over de teelt en het ondernemerschap. Het zaaien, de groeifasen, de weersafhankelijkheid, het oogsten en het arbeidsintensieve karakter. Begin april is het steken begonnen. Dit gaat tot 21 juni door. Allemaal handwerk. Veel Oost-Europese seizoenswerkers en een aantal Nederlanders doen dit, onder wie één scholier.

Rechtstreeks naar de eindgebruiker
Kwekerij Weiland is al 35 jaar in bedrijf. Vanaf 2012 zijn de Weilands overgestapt van pioenrozen op asperges, eerst 3.000 m2, nu zes hectare. Hun product verkopen ze rechtstreeks aan de eindgebruiker. De helft gaat naar particulieren, de helft naar horecabedrijven. Ze zijn nog elke dag blij met die keuze. Ze worden niet gemangeld door de grootgrutters die de prijzen en voorwaarden bepalen. “Toen corona kwam, viel de hele horeca in één keer weg, zegt Eric. “We kregen er heel veel particulieren bij. Die zijn gebleven en de horeca is teruggekomen.” Dat zijn er meer dan veertig, van sterrenrestaurants en eethuisjes tot Van der Valk-vestigingen.

“Dat ‘witte goud’ is een leuke benaming,” aldus Eric, “maar voor de ondernemer gaat dat niet meer op.” De lonen zijn in korte tijd keer anderhalf gegaan en medewerkers vinden is een huizenhoog probleem. “Momenteel is er bij ons zelfs zover dat van de zes hectare er één niet wordt gestoken. Daar blijven de asperges zó hoog onder de folie omdat we geen personeel hebben.

Nog twee, drie jaar…
“Ik ben inmiddels 64 en we hebben geen opvolger. Dus wij doen dit nog twee jaar, als het goed gaat misschien drie”, laat Eric weten “De eerste oogstmachines rijden inmiddels,” vertelt hij, “in Duitsland, bij bedrijven van 500 hectare. Ze kosten een miljoen.” Dat is te dol, maar er is er een van twee ton in ontwikkeling. “Als die helemaal uitontwikkeld was, hadden we die waarschijnlijk gekocht,” zegt de ondernemer, “maar er zitten nog te veel kinderziektes in, en dan zit je niet in het juiste gebied: in Brabant of Limburg heb je de service erbij. Hier staat hij stil en dan heb je helemaal niks meer.”
Met de komst van een betrouwbare machine zal de belangstelling om het bedrijf over te nemen, groeien.

Gek
De horeca wil alleen maar een rechte, witte asperge met een mooie witte kop. Eric: “Die witte kop, die hebben we alleen in Duitsland, België en Nederland. Er is ooit een gek geweest die heeft bedacht dat die dingen recht en wit moeten zijn met een witte kop.” Dus leveren ze dat bij Weiland, volgens de allerhoogste standaarden.
De vormen mogen dan verschillend zijn, de smaak is hetzelfde. En die is volgens de critici super. Dankzij de grondlaag in deze streek hebben de asperges een heel zoete smaak, aldus kenners die Brabant en Limburg gewend zijn. Pas na het derde levensjaar hoef je bij asperges aan een serieuze opbrengst te denken. Daarna gaat het ook echt los. Als je het goed doet, ontwikkelt de aspergeklauw ieder voorjaar nieuwe stengels. Na 10 tot 12 jaar is de plant klaar en moet ook de bodem in de jaren daarna wat anders gaan doen.

Buiten op het veld toont Eric handig hoe dat steken in zijn werk gaat. Het regent daarbij wel, dus verruilt hij de akker alweer vlug voor de schuur. Daar demonstreert hij de volautomatische sorteer- en een schilmachine.

Na alle leerzame live-info vormt zich in de landwinkel een rij van liefhebbers. Dan verplaatst het gezelschap zich naar restaurant De Huuskamer van Zuudwolde in het dorp voor een driegangenmaaltijd. Bij hoofdgerecht liggen de asperges op het bord.

Heikele kwestie
De gesprekken aan de verschillende tafels gaan over uiteenlopende onderwerpen: gedeelde herinneringen, actualiteit, vakbeurserveringen, A.I., marktontwikkelingen. Reflectieve momenten en staaltjes ondernemerslatijn wisselen elkaar af. Soms ook iets naar aanleiding van de bijeenkomst. Zo behandelt een stel notoire ‘BC-blijvertjes’ vlak voor het opbreken de heikele geur-urinekwestie.
“Heb ik helemaal niet”, merkt een van de gesprekspartners op.
Hè? Bij de een wel en bij de ander niet? Je hebt toch hetzelfde gegeten? Toch blijkt het te kloppen: de helft van de mensen produceert dat typische post-asperge-aroma – en de andere helft dus inderdaad niet! Deze eigenschap is erfelijk en niet schadelijk.
Asperges bevatten het zuur asparagusine. Bij de vertering hiervan komen afbraakproducten vrij waar zwavel aan gebonden wordt. Vandaar dus die kenmerkende zwavelachtige ‘geur’ die je in toiletten aantreft bij asperge-eters. Maar dus lang niet bij iedereen. Een deel van de mensen blijkt asperges namelijk anders te metaboliseren en daardoor geen zwavel te produceren.

Nog even gerustgesteld naar het toilet voor vertrek…
Tot 13 mei op de golfbaan in Havelte (opgeven kan hier).

Johan Debbenhof
donderdag 17 april 2025