MEPPEL, 25 april – Acht uur pünktlich vertrok de bus van de parkeerplaats, om half twaalf kwam hij aan bij Gira in Radevormwald nabij Düsseldorf. Nederland is voor Gira het belangrijkste exportland en TIBakker is de grootste Nederlandse afnemer. Na ontvangst met koffie, thee en fris doorliep Frank Rothuis (districtsmanager Noord-Oost-Nederland) van koper tot robot de geschiedenis van Gira – ‘Gi’ is van de familie Giersiepen, ‘Ra’ van de vestigingsplaats Radevormwald.

Het familiebedrijf is officieel opgericht in 1905, maar bestond toen eigenlijk al twee jaar. Wat er sindsdien allemaal is gebeurd was te zien tijdens de rondleiding door de showroom, de fabriek en het logistieke centrum door Frank Rothuis en Paul Huisman (technisch adviseur Noord-Midden-Nederland), dit alles na een stevige lunch in de vorm van een warme maaltijd.
Naast de hoofdvestiging heeft Gira een nieuwe ‘loods’ neergezet. D.w.z. niet letterlijk ernáást, maar een paar kilometer verderop. De plafonds verraden dat de moederlocatie ouder is, maar het is er even schoon en overzichtelijk als in het nieuwe pand. Verdeeld in twee groepen bezocht het gezelschap beide locaties voor een indruk van de machinerie, het inpakken, de productielijn en de omvangrijke stellingen waar mens en robot hun werk doen, en hoe het ‘afval’ als grondstof dient voor verkeerspalen.

Het bedrijf is, zoals ze het zelf zeggen, zoveel meer dan alleen ‘aan’ en ‘uit’. Van simpele contactdozen (in de volksmond ‘stopcontacten’) tot de meest geavanceerde toepassingen, in elk huis of bedrijf vind je wel iets van Gira. Janny: “Ik ben thuis direct gaan kijken en inderdaad!”
Het was allemaal te veel om te onthouden, maar niemand die meer vergeet dat er in een wandcontactdoos zo’n tweeduizend(!) onderdelen verwerkt zijn.  Als aandenken kreeg een ieder een originele Gira schroevendraaier mee.

Echt variété
Van Radevormwald ging de reis verder naar Düsseldorf. In het hotel was ruimschoots de tijd om zich te installeren en voor een verfrissing. Tegen de avond bracht de bus het gezelschap naar Roncalli’s Apollo Variété voor de dinershow Apollo Traumschiff – Ab in den Süden. Het avondprogramma illustreerde de rijke variatie van de trip. “Onderhoudend en gezellig, echt variété. Opvallend hoe druk het was op een woensdag”, zegt Janny. “Met het gevoel of de tijd van Wim Sonneveld terugkwam, maar tegelijk toch zo Duits dat het in Nederland niet zou aanslaan.”     
Verschillende vlaggen, passende muziek en dans, een lied in een andere taal… Hé, waren er toevallig een clown en een acrobaat in de buurt? Zeer zeker, veel meer dan één. Clowns met opplaksnor – je bent wel in Duitsland! – en een hele schare acrobaten, die met hun stunts alom indruk maakten.
“In de bus op de heenweg leer je de mensen en hun bedrijf serieus kennen,” zegt Linda, “nou, voor serieuze gesprekken was dit niet het moment. Wel om heel veel ongegeneerd te lachen. Hier was het licht uit, spot aan, goede sfeer, alles dikke prima. Het klopte allemaal, ook de eindtijd.”
Daarna lag om tien uur de keuze voor: terug naar het hotel of… de stad in. Dat was dan volgens de groeps-app op eigen rekening. “We zaten met een stuk of tien mensen in de bus die direct terug naar het hotel gingen. Het was onze insteek om na wat opfrissen naar de lobby te gaan,” vertelt Janny, “maar bij de lift was het net een soufflé die inzakte… Volgens mij is er van onze groep niemand meer beneden geweest.”

Bloedrood goedje
De grote meerderheid van achterblijvers hield het nog wat langer vol. Een bezoek aan de Killepitsch Stube kon niet uitblijven. Killepitsch is een roemrucht Düsseldorfer drankje, inmiddels populair tot ver over de grenzen. Het recept van het bloedrode goedje is een familiegeheim. Wel is uitgelekt – onder meer ’s middags bij de lezing – dat er een kleine honderd(!) soorten fruit, bessen, kruiden en specerijen in zitten. In die lezing werd meteen een tip over het drankje gegeven: laat het bij maximaal twee!
Bij de Killepitsch Stube Et Kabüffke wordt het tegen een vergoeding aangereikt door luikjes van 30 bij 30 cm om de kelen te smeren. Succes verzekerd: zanggangmaker Stephan kreeg direct navolging en daar galmde Hazes-klassieker De Vlieger door de Altstadt.
Hierop volgde een bezoek aan een gelegenheid met een ruime dansvloer. Mensen die erbij waren roemden het onverwachte paaldanstalent van Gerwin. De danspaal was gepositioneerd aan de zijkant van de ruimte. Of het een ‘echte’ was of gewoon een drager van de constructie, stond nergens aangegeven, maar dat kon de pret niet drukken.

Wakker geappt
Buiten stonden overal taxi’s klaar. Dus roep je: “Naar het H2 Hotel graag!”
Vraagt die chauffeur: “Welke van de twee?”
Oei. Dan is zo’n appgroep toch handig. In het hotel werd iemand wakker geappt voor het adres, zodat de chauffeurs ook de weg wisten. En die wisten ze zeker. Eén maakte het wel heel bont. Twee onafhankelijke BC-bronnen berichtten over 100 km/u op de meter. Met de rug in de kussens gedrukt door Düsseldorf by night scheuren vond niet iedereen even prettig. Maar voordat Erwin nog een keer “We hebben geen haast hoor!” kon zeggen, stond de wagen al voor het – juiste – hotel. De tarieven van de vier taxi’s liepen nogal uiteen: voor dezelfde rit tikte de een elf en de ander twintig euro af.
Eén groepje was nog dieper het nachtleven ingedoken en keerde dus later terug. Er zijn filmpjes van, maar die zijn niet in de algemene groepsapp getoond.

Fris en fruitig
Op zo’n tweede dag is het altijd maar de vraag hoe het ’s morgens gaat. Het antwoord: heel goed. Een paar fanatiekelingen hadden in alle vroegte zelfs al tien kilometer hardgelopen! Tussen acht en negen zat iedereen weer fris en fruitig aan tafel. Of toch niet helemaal iedereen. En zijn ook mensen gezien die tien minuten voor vertrek een koffie scoorden en de bus in glipten. Dat was jammer, want het ontbijt werd bestempeld als uitgebreid en van zeer goede kwaliteit.

Om half tien vond de uitleg van de ‘Stadthelden Rallye’ plaats. Daarbij ga je twee uur ‘gericht wandelen’ in de omgeving aan de ‘hand’ van een speciale spel-app. In plaats van Pokémons verzamel je punten door allerhande vragen te beantwoorden en foto-, film-, zing- en beweegopdrachten te verrichten. Dit is de enige verklaring waarom in Düsseldorf op een doordeweekse donderdagochtend groepen Holländer op straat vogeltjesdansend te zien zijn. Eén team waagde zich zelfs aan iets als de Macarena.
Helaas hadden sommigen wat technische problemen met de app, waardoor er ‘helaas’ pauze moesten houden onder het genot van koffie en broodjes. De digitale sores werd ruimschoots gecompenseerd door de hilariteit. “Zoeken langs de route, jokers scoren, sommen oplossen, maar ook anderen dwarsbomen door mekaar punten afpakken en bommetjes te leggen (figuurlijk, red.)”, vertelt navigator Linda. Soms is het een kwestie van durven; zo zong haar team bijvoorbeeld “Wilhelmus van Nassouwe, Ben ick van Duytschen Bloedt…”
Wat doe je met ‘zeg een gedicht op’ of ‘speel een scène na’? “Opeens floept ergens vandaan zomaar een gedicht van Toon Hermans…” mijmert Janny, nog steeds verbaasd over waar het menselijk geheugen toe in staat is.

Sterke combi
Niet alleen voor de deelnemers was het lachen geblazen, want de resultaten werden opgenomen en ter beoordeling ingestuurd. Hier waren trouwens een paar prachtige foto’s bij.
Winnaar was het team van Stephan, Bianca, Menno, Erwin, Christiaan en Gert. “De app gaf bij ons totaal geen probleem”, vertelt de laatste. “Wij hadden een sterke combi: fanatiek, een rekenwonder, een social-media-specialist en een paar met feitenkennis en ook nog klokslag op de afgesproken tijd terug in het hotel.” In de lobby werden oorkondes met ronkende teksten uitgedeeld, die steeds ronkender werden naarmate de eindpositie beter was. De oorkonde voor het winnende team ronkte binnen een mum van tijd al op Facebook.

Om twaalf vertrok de bus vanaf het hotel naar restaurant Bocconcino voor wederom een stevige lunch. Een warme maaltijd, waarvoor iedereen gisteren op de heenreis zijn wensen al kon aangeven. Over de vragen en de antwoorden werd geanimeerd nagepraat. “Een paar stekeligheden naar de terechte winnaars horen daar dan bij”, aldus Gert.

Om genau half twee vertrok het gezelschap huiswaarts. Traditiegetrouw was het in de bus terug een stuk stiller dan op de heenweg. Na wederom het nodige file-oponthoud zette chauffeur Tiddo een ieder rond vijf uur ongeschonden af op Blankenstein.

O ja: op speciaal verzoek van het bestuur en Liesbeth besluit deze terugblik met een bedankje aan het adres van Gert Boerhof voor het mee-organiseren van de twee memorabele dagen.

Johan Debbenhof met correspondenten Jantina, Janny, Gert en Linda
vrijdag 26 april 2024