Het was zo’n avond waarop alles klopte. De wijn- en spijswandeling van BC Meppel was lekker, leuk en leerzaam. In de vooraankondiging werd alvast melding gemaakt van ‘waardevolle netwerkgesprekken’. Ook dat bleek te kloppen.

Meer dan vijftig BC’ers waren zo verstandig geweest zich op te geven. In hun kielzog maakten vier gasten kennis met de ongedwongen geest van Businessclub Meppel. We verzamelden bij De Beren. Hier werden we verdeeld in drie groepen. Elke groep stond onder leiding van een stadsgids van stichting Oud Meppel bij diverse panden even stil bij de geschiedenis.

Bankroet
We vernamen bijvoorbeeld het verhaal over een welvarende bankier/drankhandelaar uit de Hoofdstraat die na de staatsgreep van Lenin in 1917 zijn Russische investeringen, bankroet ging en met één koffer in de hand naar onbekende bestemming vertrok. Over het oorlogsziekenhuis aan de Kruisstraat, het Rietveld-pand naast de Wheem, een edelsmid in de Hoofdstraat die voor valsemunterij vijf jaar het tuchthuis in ging. Of over Willem Brocades, die als eerste een medicijn in pilvorm vervaardigde en begon te leveren aan collega-apothekers vanuit een pand in de Woldstraat (nu Belle Lingerie)…
Zo hoor je dus nog es wat. Best kans dat je over de hele wereld stadswandelingen hebt gedaan, maar in je eigen stad nog niet, constateerde Berry.

Muggen
De samenkomst was goed geregisseerd: aan het eind stonden we met alle drie de groepen op hetzelfde tijdstip in de hal van de kerktoren. Hier hoorden we het dialecttalige gedicht Meppeler Muggen van Roel Reijntjes (de ‘Bredero van Beilen’, 1923-2003).
Vervolgens wandelde elke groep voor het voorgerecht naar zijn eigen startrestaurant, De Wheem, Sukade of Het Plein. Als gevolg van een zeer plaatselijke storing in het persoonlijke agendabeheer arriveerde Bart wat later. Hij miste zo het voorgerecht, maar hij wás er toch maar! Daarom krijgt hij op verzoek van de voorzitter (die hem een hé-jij-zou-er-toch-ook-zijn?-appje had gestuurd) bij dezen een eervolle vermelding op de site.

Te veel
Na een uurtje liepen we de deur uit op weg naar het hoofdgerecht en een uur later naar het dessert. Drie keer drie = negen verschillende gerechten is te veel om op te schrijven – en dat gebeurt hier dan ook niet. Hetzelfde geldt voor het hele scala aan erbij geserveerde wijnen en andere dranken.
Om negen uur liepen we weer bij De Beren binnen voor de naborrel van negen tot tien. Alles klopte vanavond. Ook het gevoel dat de tijd op deze manier ongemerkt voorbij snelt.

Johan Debbenhof
dinsdag 13 februari 2024